Czy warto stosować guggul w Hashimoto?

Już pierwsze eksperymenty z lat 80. ubiegłego wieku informowały, że guggul wykazuje potencjał do stymulowania pracy tarczycy, a ponadto zwiększa przyswajanie jodu przez ten narząd [1, 2].

W tamtych latach niedoczynność tarczycy wywoływano melatoniną, która powodowała zmniejszenie objętości narządu, obniżenie poziomu wolnej tyroksyny (T4) we krwi i zmniejszenie poboru jodu przez tarczycę. Na wszystkie te czynniki ekstrakt z guggul zadziałał odwrotnie; nie tylko zniwelował szkodliwy wpływ melatoniny, ale też poprawił powyższe wyniki tak, że były lepsze niż na początku eksperymentu [1, 2].

W badaniu z 1984 r. przetestowano działanie guggulsteronu-Z, wyizolowanego z żywicy guggul, który wykazał zdolność do zwiększania aktywności peroksydazy tarczycowej – enzymu odpowiedzialnego za produkcję hormonów tarczycy – T4 i T4 [3].

Pierwsze prace nie sprawdzały jeszcze wpływu guggul na poziom trijodotyroniny. Dopiero badanie z 1999 r. skupiło się na tej kwestii, wykazując pozytywny efekt [4].

Panda i Kar jako pierwsi udokumentowali, że ekstrakt z guggul podnosi poziom T3 – trijodotyroniny. W tym przypadku był to wyciąg alkoholowy. Warto zaznaczyć, że zwierzęta były zdrowe. Pomimo tego ekstrakt z guggul zadziałał na tarczycę stymulująco, podnosząc nie tylko T3, ale też T4 (choć w mniejszym stopniu) [4].

Ci sami autorzy powtórzyli eksperyment w 2005 roku, przeprowadzając go tym razem na zwierzętach z niedoczynną tarczycą. I ponownie ekstrakt z guggul podniósł poziom trijodotyroniny, zarówno u zwierząt ze zdrową tarczycą, jak i u tych z niedoczynną.

Co więcej, u zwierząt, które miały niedoczynną tarczycę, guggul nie tylko odwrócił negatywne zmiany, ale też podniósł poziom T3 powyżej poziomu, który miała grupa kontrolna – ze zdrową tarczycą i nie przyjmująca guggul. Poziom T4 natomiast uległ nieznacznemu podwyższeniu [5].

Najnowsze badanie T. Zulfiqar z 2019 r. potwierdza uzyskane wcześniej rezultaty – tutaj ponownie ekstrakt z guggul podniósł T3 u zwierząt z niedoczynnością tarczycy. Badanie to włączyło również ekstrakt etanolowy z ashwagandhy. Jak się okazało, był to strzał w dziesiątkę, ponieważ w grupie stosującej tę kombinację ashwagandha poprawiła poziom T4, natomiast guggul – T3, co przyniosło najlepszy efekt leczniczy [6].

Wnioski nasuwają się same, prawda? 🙂

Chcę jeszcze dodać coś z mojego osobistego doświadczenia – sama mam Hashimoto (dlatego też podjęłam się tego tematu), a guggul zawsze stoi w mojej szafce. Pewnie dlatego, że wystarczy kilka dni-tydzień suplementacji, żebym poczuła, że jest już za dobrze… I wtedy go odstawiam. Przyjmuję Novothyral, który zawiera T3, dlatego muszę wyjątkowo uważać. I przyznam, że zawsze jestem pod wrażeniem skuteczności guggul, a mocna ze mnie sceptyczka!

Nie zapominajmy, że Hashimoto to nie tylko dysbalans w hormonach tarczycy, lecz również stan zapalny tego narządu.

I tutaj mam dobre wieści dotyczące guggul – składniki aktywne tej żywicy wielokrotnie wykazały potencjał przeciwzapalny w badaniach laboratoryjnych i na zwierzętach [7, 8, 9, 10, 11].

Do składników tych należą przede wszystkim guggulsterony, a także liczne terpeny obecne w żywicy, flawonoidy i lignany. Związki te hamują peroksydację lipidów i aktywność cyklooksygenazy, uderzając w kluczowe mechanizmy zapalne.

Nie bez powodu więc guggul zalecany jest nie tylko w Hashimoto, ale też w innych chorobach przebiegających ze stanem zapalnym (RZS, stany zapalne jelit, skóry, mózgu i innych narządów).